اثر نوع تری بر دقت انتقال موقعیت ایمپلنت در قالب گیری با تری بسته توسط پلی وینیل سایلوکسان

سابقه و هدف: در پروتزهای متکی بر ایمپلنت موفقیت درازمدت درمان به تطابق passive پروتز وابسته است. هدف از این مطالعه، مقایسه دقت انتقال ایمپلنت های دندانی با تکنیک قالب گیری به روش تری بسته با استفاده از تری پیش ساخته فلزی و پلاستیکی و تری اختصاصی به وسیله ماده قالب گیری پلی وینیل سایلوکسان بود. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، یک مدل استیل زنگ نزن که 4 ایمپلنت با قطر 4 میلی متر در سوراخ های تعبیه شده در آن ثابت شده بود تهیه گردید. مجموعاً 30 مدل گچی، 10 عدد برای هر 3 گروه، تعداد ده تری پیش ساخته فلزی و ده تری پیش ساخته پلاستیکی یکبار مصرف و نیز ده تری اختصاصی با رزین سخت شونده با نور تهیه گردید. قالب گیری به وسیله پلی وینیل سایلوکسان انجام شد. برای قالب گیری با تری های پیش ساخته از قوام های پوتی و light body، به طور همزمان و برای تری های اختصاصی از قوام medium body مونوفاز، استفاده گردید. پس از قالب گیری و تهیه کست های حاصل، اباتمنت ها به وسیلهball top screw های مربوطه روی آنالوگ ها بسته شدند. با استفاده از دستگاه coordinate measuring machine فواصل مرکز ball top ها از ball top سوم که حکم نقطه مرجع داخلی را داشت، در سه بعد اندازه گیری شد. برای قضاوت آماری از آزمون های kolmogorov-smirnov و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد.یافته ها: براین اساس در هر ball top بین گروهها اختلاف معنادار آماری مشاهده شد (05/0p<). تری پلاستیکی نسبت به 2 تری در گوی های دو و چهار به طور معناداری distortion بالاتری را نشان داد(05/0p<) اما بین دو نوع تری فلزی و اختصاصی اختلاف معناداری نبود. نتیجه گیری: تری های فلزی به همراه پوتی و واش پلی وینیل سایلوکسان، در روش تری بسته، دقتی مشابه با تری اختصاصی ایجاد می کردند. دقت تری پیش ساخته پلاستیکی به طور معنی داری از تری اختصاصی و پیش ساخته فلزی کمتر بود.